Gözlerimi karanlığa teslim etmeden önce balkon kapısını aralamıştım. Rüzgar içeriye süzülerek girmekte geç kalmamıştı. Tenime her dokunuşunda titreme giriyordu içime. Yalnızlığıma sarıldım çok geçmeden. Titremem geçiyordu. Yavaş yavaş içim ısınmaya başlamıştı. Sıcaklığın verdiği mutlulukla uykuya dalmışım. Sabah olduğunda yanağımda bir soğukluk hissettim. Rüzgar hafif ve soğuk dokunuşuyla uyandırmıştı beni. Odanın bütün duvarlarında hissediyordum onu. Güneşin sıcak dokunuşuyla uyanmayı hayal etmiştim bütün gece. Fakat uyandığımda hissettiğim sadece soğuk bir rüzgar, ben ve yalnızlığım....
Büyük bir hayal kırıklığına uğramıştım. Şimdi sitemim kime? Rüzgara mı? Kendime mi? Yoksa yalnızlığa mı? Cevabıyla yüzleşmeye cesareti olmayan, yalnızlığın arkasına gizlenmiş, soğuğa bahane bulan biri olarak sitemim aslında kendime...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder